Eeuwig is Dao, niet te vangen in woorden.
Eenvoudig is Dao, door niemand te overheersen.
Als ik als leider heers door Dao te volgen
zal men mij eenvoudigweg volgen.
Dan worden Hemel en Aarde één,
regent het manna voor iedereen
en wordt alles gelijk verdeeld, zonder bevelen

Regels en systemen leggen vast, vangen dingen in woorden
Met regels en woorden moet je weten te stoppen
Als wij ons hierbij weten te beheersen, dan heeft het geen kwade gevolgen

Dao is als de bedding van de rivier die haar geleidt naar haar oceaan.

Toelichting: steeds wordt er een appèl gedaan op de leider om onderscheid te maken, regels op te stellen. Lao-tse wijst op het grote risico van steeds meer regels en woorden: je moet weten wanneer te stoppen. Regels en begrenzingen dienen om de levensstroom in banen te leiden, ze mogen de stroom niet verstikken (zie ook het hexagram ‘De beperking’ van de I Tjing). Een wijze les voor ons land.

In 2014 creëerde de IJslands-Deense kunstenaar Olafur Eliasson het kunstwerk ‘Riverbed’. In  het Louisiana Museum of Modern Art schiep hij met lavastroom en een riviertje een bijna perfect IJslands landschap, zeven enorme museumzalen lang.  Indrukwekkend, maar ook hard, kaal, onbarmhartig. En saai.
Maar al op de eerste dag na de opening kwam het publiek subtiel in opstand tegen deze illusieloosheid: anonieme bezoekers begonnen de grootste rotsblokken in de ruimte te transformeren tot sokkels waarop ze kleine stapelsculptuurtjes bouwden, van groot naar klein, zoals je die ook vaak ziet langs wandelpaden in de bergen. Kleine bewijzen van menselijke aanwezigheid, het verlangen op de kaalheid te vullen met schoonheid, met de meer elementaire sporen van menselijke aanwezigheid. In die zin was het kunstwerk in dubbele zin een bedding.

Volgend vers